Då KM lag vart spela i Sør-Trøndelag krins for nokre månader sidan, gjekk lag Opp og ned av med ein marginal siger. På laget spela Arnt Ola Løhre–Ivar Berg og Stein Bjerkset–Asgeir Langen. Lag 4 H, med Olav Arve Høyem–Aksel Hornslien og Per Haltbrekken–Arnfinn Helgemo, leia før den siste kampen, men så skulle dei to topplaga møtast innbyrdes. Denne vekas spel vart utslagsgjevande.
Ivar Berg opna tynt og hamna i ein hard, men langt frå sjanselaus utgang. Idet vest byrjar med kløver tre til esset og aust returnerer kløver ni til kongen, ser det ganske lyst ut. Du kan jo tenkje litt på korleis du sjølv ville ha spela, før vi høyrer korleis Berg trakterte korta.
Vel, eigentleg spela han rett etter nasen: Hjarter til kongen i tredje stikk. Tiaren fall frå aust. Spar attende til kongen, ny hjarter mot bordet. Vest legg lågt, kva legg du? For å seia det på ein annan måte: Byrja aust med knekt, ti dobbel i hjarter, eller tiaren singel?
Berg resonnerte nok som så: Det gjer ingenting om eg legg hjarter ni og aust vinn med knekten, for han har neppe meir trumf å spela, og då har eg to trumf på kvar hand og kommunikasjon nok til å få stole god og henta sparen om han ikkje sit verre enn 4–2.
Hjarter ni vart altså lagt, og aust kasta kløver, som eigentleg var dårlege nyhende. Så måtte sparen i aksjon, altså spar ess og spar til steling.
Men den tredje sparen kunne vest stela over med hjarter knekt, og han tok også hjarter ess, som aust kasta ny kløver på, og spela kløver knekt som måtte stelast i bordet. Sør hadde no ikkje fleire trumf, så sparen kunne ikkje utnyttast – eller …? Jau då, på hjarter dame vart det tungt for aust, då heile spelet såg slik ut:
E 10 8 7 3
K D 9 7
K 9
6 5
